monika-lebork

"Bóg nie dopuścił żadnego bólu , któremu nie stanęłaby na przeszkodzie zwycięska radość."

Fajnie, że Tadziu i ja znów mogliśmy  leżeć na jednym oddziale. Pewnego dnia panie pielęgniarki powiedziały nam ,że  przyjęto nową pacjentkę z tym samym rozpoznaniem co my – OSTEOSARCOMA. Niebawem miała zostać przeniesiona z  Oddziału Ortopedii. Pamiętam, że oboje od razu pomyśleliśmy, że  zapewne za chwilę poznamy osobę załamaną  i pełną  smutku, która właśnie  dowiedziała się , że jest chora na raka. Może zabrzmi to dziwnie, ale w tamtym momencie ogarnęło nas wielkie współczucie, zupełnie tak, jakbyśmy sami nie mieli z tym wszystkim niczego wspólnego. Współczucie dla kogoś, kto jest śmiertelnie chory. Hm…. To dziwne, ale chyba na chwilę udało nam się  zapomnieć , że  przecież my również  jedziemy na  tym samym wózku, z tą tylko różnicą , ze zdążyliśmy już trochę  się do tego przyzwyczajać i nauczyć  żyć z tą  świadomością. Pamiętam, że  zaczęliśmy nawet się zastanawiać jak „powitać” nowicjuszkę, jak ją  wesprzeć i pokazać, że my także jesteśmy chorzy, a mimo to jakoś się trzymamy…Jakież więc było nasze zdziwienie, kiedy okazało się , że  owa nowo przyjęta  dziewczyna to radosna, pełna optymizmu osoba, która swoim pojawieniem się  dodała nam więcej otuchy niż byliśmy w stanie sobie wyobrazić. Miała na imię Aśka. Przyznam szczerze, że byłam zszokowana jej postawą , która dała mi naprawdę  wiele do myślenia. Położono ją  na mojej sali, co spowodowało, że  miałam szansę poznać ją lepiej. Od tamtej pory Aśka  stała się  nieodłączną mojej  szpitalnej  rzeczywistości, mojej i Tadzia. Myślę, że jej pojawienie się  wniosło wiele radości w nasze smutne życie. Stworzyliśmy zgraną  paczkę, zwłaszcza, ze wszyscy troje byliśmy najstarszymi pacjentami naszego dr Gołąbka…