Szpitalne łóżko było całym moim światem....

Groźba skrzyżowania nóg nie wpłynęła na mnie zbyt dobrze. Nie miałam ochoty na kolejną operację ( to miała być 6 z kolei), jednak wiedziałam, że jeśli rzeczywiście zajdzie taka  konieczność, to trudno – trzeba  będzie zacisnąć zęby i iść  do przodu. Dziś, gdy wracam wspomnieniami do tamtych dni, kiedy to szpitalne łóżko było całym moim światem, zastanawiam się jakim cudem udało się wtedy  nie zwariować. Z drugiej jednak strony, byłam już dość dużą dziewczynką i „co nieco” rozumiałam, dlatego  całą świadomością godziłam się na wszystko, czego oczekiwali ode mnie  lekarze. Oczywiście zdarzały się również chwile załamania. Pojawiały się zazwyczaj  wtedy, gdy mama miała tzw. wolny dzień. Zawsze wtedy moja kondycja psychiczna trochę podupadała. Być może działo się tak dlatego, ze nie chciałam  pokazywać przy niej , że  w rzeczywistości wcale  nie jestem  taka dzielna, jak wszyscy to sobie wyobrażali. Ona i tak była tym wszystkim wykończona, choć muszę przyznać ,że ukrywała to w cudowny sposób. Zawsze miała nienaganny makijaż i to właśnie  on ukrywał wszystko. Prawda jednak była taka, że prawie po każdej rozmowie z dr Kolarzem cała rozmazana  i zapłakana szła do dyżurki pielęgniarek, aby go poprawić -  po chwili wrócić do mnie z szerokim uśmiechem.

Fakty Mlodych  http://faktymlodych.prv.pl

Lęborskie Fakty  http://leborskiefakty.prv.pl

Fakty Katolickie http://www.faktykatolickie.prv.pl/