Całkowita bezradność

Bezradność...tak, to jedyne słowo, jakie przychodzi mi do głowy na wspomnienie tamtych chwil.Cały dotychczesowy ból był bez sensu.Wszystko było bez sensu.Z dnia na dzień obserwowałam jak poszczególni pacjęci przychodzili i wychodzili, jak dostawali kolejne porcje chemii i szli do domu, a ja wciąż tkwiłam w tym cholernym szpitalu, tracąc powoli nadzieję na to, że któregoś dnia opuszczę go na własnych nogach.Niektórzy z nich gadali mi jak to bardzo mnie podziwiaja, ale tak naprawdę nikt nie był w stanie nawet wyobrazić sobie co czuję.Chwilami zazdrościłam Tadziowi pogody ducha, tego, że umiał zaakceptować fakt amputacji, ze mimo tej całej choroby potrafił się śmiać i rozweselac innych. Ja tego nie umiałam, umiałam jedynie płakać, zupełnie tak, jakbym w ten sposób mogła cos zmienic, coś naprawić.To była całkowita niemoc....